همزمان پایگاه اسد تقویت شد و ارتش سوریه پیروزیهایی کسب کرد. از آن سو معارضان سوری که امید خود را برای حمله امریکا به ارتش از دست دادهاند، با خود درگیر شده و به ویژه در شرق این کشور نبردهای خونینی علیه هم داشتهاند. چنانکه میدانید عمده گروههای مخالف دمشق و به ویژه افراطیهای آنها توسط عربستان سعودی و متحدانش حمایت میشوند.
نام یکی از تندروترین این گروهها که به ویژه در شرق سوریه و مناطق همجوار با مرز عراق نفوذ گستردهای دارد، «امارت اسلامی عراق و شام» است. با کنار هم قرار دادن اخباری که ذکرشان رفت به سادگی میتوان دریافت که حامیان معارضان سوری پس از ناامیدی در سوریه و اطمینان از عدم حمله امریکا به این کشور، در حال انتقال ناامنیها یا گسترش آن از خاک سوریه به عراق هستند. به گمان این قلم، هدف نهایی آنها البته ایجاد نواری از درگیریها در کل منطقه و در نهایت رساندن این تشنج به مرزهای ایران و حتی گمان این قلم درگیر کردن کشورمان در آنهاست. آنها میدانند دولت مرکزی عراق به سبب خودمختاری کامل منطقه کردستان در شمال و نیز عدم همراهی بسیاری از گروههای سیاسی این کشور با «مالکی» در مشروعیت متزلزلی بسر میبرد.
با این احتساب این دستهای پنهان برآنند تا به دعواهای فرقهای که زمینه آن در عراق بیشتر از سوریه فراهم است، دامن زده و از این راه به سرعت امنیت کل کشور را مختل نمایند. در چنین حالتی ارتش به پارههای جدا جدا تقسیم شده و هر تکه آن به سمت جریان سیاسی خاص و بازیگران فعلی در صحنه سیاست این کشور جلب و جذب شده و این پارهها رودرروی هم خواهند ایستاد. آنگاه است که دولت مرکزی دیگر توان کنترل کشور و ادامه حیات نخواهد داشت. روشن است که در یک خلأ امنیتی اینچنین، مرزها رها خواهند شد و چنانکه همین گروهها و مساعدتکنندگان به آنها توانستند با تسلط بر شرق سوریه، عراق را ناامن کنند، این بار به شرق عراق آمده و با تسلط بر این منطقه به استانهای غربی ما و ایجاد ناامنی در آنها و مرزهای آن حدود طمع خواهند کرد. بجاست هم مسئولان عراقی و هم مراکز مسئول در کشورمان به دقت این تحرکات مشکوک را رصد کنند.
http://abna.ir/data.asp?lang=1&id=469154