یکی ظهور یار و یکی شروع بهار
هرسال، با شروع فصل بهار، همه چیز نو میشود، تازه میشود، روح دوباره مییابد، حتی قلبهای یخزده نیز همچون زمستان آب میشوند و طراوت مییابند.
بهار یادآور زیبا شدن است، یادآور شروع فصل جدیدی از زندگی است، فصلی که باید انسان هرچه ناپاکی دارد بیرون بریزد و در کسب هر آنچه پاکی است بکوشد.
اما همانطور که طبیعت را بهاری است، انسانیّت را نیز بهار است، بهاری که زمان زیادی تا ظهور آن نمانده و کم کم بو و عطر دل انگیزش در فضای می پیچد.
بهار دلها، بهار انسانها، بهار خوبیها، بهار عشق و دوستی، ظهور یار است، ظهور اوست که اکنون در پس پرده زمستان دلهای ما از چشم ها نهان است، نه اینکه غایب باشد که او عین حضور است...
و ما که در هنگامه نزدیکی بهار طبیعت، عطر بهار دلها را نیز استشمام میکنیم، بر آن شدیم تا شروع بهاری خود را همزمان با بهار قرار دهیم، و رسالت خود را جز حرکت در جهت بهار حقیقی نمیدانیم، ما منتظر بهار هستیم و خود را نیز بهاری میدانیم، چرا که اوست زنده کننده و بهار دلها و ندای همیشگی ما این خواهد بود که:
السلام علیک یا ربیع الانام
پس با افتخار میگوییم: «زنده باد بهار»